Samen huilen, samen lachen.

Ik neem jullie vaak mee in onze wereld van het samen huilen. Een wereld die vaak is getekend door tranen niet alleen van verdriet maar ook van boosheid, de teleurstelling keer op keer en het verliezen van de hoop. De medische wereld die soms zo hard, zo oppervlakkig en medisch lijkt dat het soms niet te bevatten is dat het om zo iets wonderlijks gaat.

Toch is er naast de wereld waarin we veel samen huilen ook een andere wereld, het samen lachen. Een wereld die ook zeker de onze is. Als mensen aan mij vragen of ik een ander pad zou bewandelen, dingen zou willen veranderen of anders zou hebben gedaan dan is mijn antwoord telkens weer, nee. Dat klinkt misschien raar, een tikkeltje vreemd maar toch is het een antwoord recht uit mijn hart. De wereld van het samen huilen is zwaar en het voelt zo oneerlijk maar ik heb het omarmd als mijn wereld, onze wereld.

Ik voel mij een gezegend mens. De méést geweldige man die mij doet laten lachen. Hij die me elke dag laat voelen hoeveel hij van mij houd, mij doet stralen en mij laat lachen door al mijn tranen heen. Nooit heeft het in de weg gestaan of heeft hij eraan gedacht om op de vlucht te gaan zonder mij. Duidelijk heeft hij laten voelen, laten merken en horen dat hij een kind van ons wil en anders niet. Als ik ben gevallen geeft hij mij de toereikende hand. Naast al het verdriet kunnen we ook kijken naar al het moois wat we bezitten. Onze bruiloft, de méést waardevolle dag die in het teken stond van onze liefde. Het had voor ons een nog diepere betekenis. De hele dag, de hele week heb ik gestraald. Ik voelde de liefde en even leefden we alleen maar in de wereld van de lach.

We zijn veranderd als individuen en als man en vrouw. We bekijken de wereld met andere ogen en we beleven alles intenser. Van alle kleine lichtpuntjes genieten we meer dan we ooit hebben gedaan, we zijn ons er meer bewust van. Het zijn juist de moeilijke dagen die ons sterker heeft gemaakt waardoor wij een eenheid zijn gaan vormen. We zijn sterk, we voelen dat we dit samen kunnen overwinnen en we willen dit ook niet zonder elkaar overwinnen. Een gevoel dat zo sterk is, de liefde voor elkaar dat het ons niet uit het veld laat staan. We krijgen zoveel kracht dat we elke keer weer kunnen opstaan.

Telkens als we huilen zal het de lach zijn die overwint. Het brengt ons dichter bij onze wens. Het laat ons telkens weer opstaan, het laat ons vechten en het laat ons gelukkig zijn. We zijn blij met elkaar en met al het moois dat we wel hebben.We weten en voelen dat we zeker ouders gaan worden. Het hoe, het wanneer we weten dat we dat niet kunnen bepalen. Het ligt in de handen van het lot, van het leven.